18/12/2016
Μιά μικρή ανάρτηση αυτή τη φορά. Άλλωστε η διαδρομή (τουλάχιστον η δική μου) ήταν μικρή αλλά για μια ακόμα φορά καταπληκτική. Και πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά αφού η περιοχή πάνω από τον Εχίνο είναι ένας θυσαυρός που απ' ότι φαίνεται πολύ λίγοι έχουν τη τύχη να ανακαλύψουν.
Ξεκινήσαμε με το χάραμα από Ξάνθη και φτάσαμε στο Ποταμοχώρι όταν είχε ξημερώσει για τα καλά. Λίγο νερό στο Κομψάτο και καμιά σχέση με την εικόνα που είχαμε συναντήσει τον Ιανουάριο με το ποτάμι να έχει καταπιει ακόμα και το δρόμο που οδηγούσε στον οικισμό του Ακραίου. Ευτυχώς και τότε είχαμε τη τύχη να βρεθούμε εκεί και να δούμε τον ποταμό στα "καλά του" στη διαδρομή μας στο Πολύσκιο. Δες το video εδώ
Δεν είχαμε συγκεκριμένο στόχο αυτή τη φορά. Έιχαμε πεί να φτάσουμε οδικώς μέχρι το πάρκο κεραιών πάνω από το ποταμοχώρι και από κεί όπου μάς βγάλει ο δρόμος. Ετσι να για καμιά ωρίτσα, δύο το πολύ. Θερμοκρασία -10, και εκεί ψηλά είχε ελαφρύ αεράκι που έδινε την αισθηση οτι ήταν ακόμα πιο χαμηλή.
Παρκάραμε και ξεκινήσαμε με κατεύθυνση ανατολικά. Ξεραίλα εκεί πανω, ένα μικρό πλάτωμα και στη συνέχεια μπροστά μας τα "βραχώδη όρη". Ένας σχηματισμός από βράχους που αποτελύσε τη κορυφή του διάσελου που βρισκόμασταν και τουλάχιστον καμία 200αρια μέτρα κάτω ο Κομψάτος. Η διάσχιση αυτού του κοματιού δεν ήταν δύσκολη αλλά σίγουρα πάρα πολυ ενδιαφέρουσα και εντυπωσιακή. Η επιφάνεια που είχαμε στη διάθεσή μας για να πατάμε είχε πλάτος περίπου 2-3 μέτρα και μερικές φορές και λιγότερο. Το μήκος? καμια 200αρια μέτρα? Θα σε γελάσω.
Στα αριστερά μας και τέρμα κάτω ο οικισμός του Πολύσκιου που απο το σημείο που βρισκόμασταν οι φωτογραφίες ήταν σαν να τραβήχτηκαν απο drone. Ενώ μακρία πάνω στις απέναντι πλευρές άλλοι οικισμοί. Είχαμε αφήσει πίσω το Ποταμοχώρι και τις Σάτρες που πλέον δε φαινόταν.
Αρχίσαμε να τραβερσάρουμε το βουνό και ακολουθούσαμε ενα ελαφρά κατηφορικό μονοπάτι. Περπατήσαμε ακόμα κανένα χιλίομετρο και περάσαμε δίπλα από μια τσιμεντένια κοπάνα και μία πηγούλα. Είναι εκπληκτικό πώς μπόρεσαν να κουβαλήσουν εκέι πάνω τα υλικά για να κάνουν αυτή τη ποτίστρα για τα ζώα τους. Ήμασταν σίγουροι πώς κάπου εκέι κοντά θα περνούσε δασικός δρόμος. Εκτός από το μονοπάτι μας όμως, τίποτα.
Το εκπληκτικό είναι ότι από τη παγωνιά είχε κοκκαλώσει το νερό σε όλο το βάθος της ποτίστρας και το ακόμα εκπληκτικότερο είναι ότι στο πάγο είχαν φυλακιστεί φυσαλίδες που δε πρόλαβαν να ανέβουν στην επιφάνεια. Ένα απλό τρισδιάστατο υπερθέαμα.
Φτάσαμε σε ένα σημείο που απέναντί μας είχαμε ένα στένεμα του Κομψάτου που σε ένα μεανδρισμό σχημάτιζε μια "γλώσσα".
Εκεί εγώ διέκοψα τη πορεία μου γιατί οι τρείς τους είχαν αποφασίσει να με ξεκάνουν αφού ηθελαν να συνεχίσουν για ακόμα κανένα χιλίομετρο και να φτάσουν στην απέναντι πλαγιά. Τους περίμενα λοιπόν μέχρι να γυρίσουν. Το μονοπάτι ήταν αρκετά βατό και το διέσχησαν αρκετά γρήγορα. Πάνω στο βουνό και καθώς ήμασταν ημασταν στη πλαγιά η ακουστική ήταν εκπληκτική και παρ όλου που είχαν χαθεί από το οπτικό μου πεδίο τους άκουγα να μιλάνε πεντακάθαρα. Σχετικά γρήγορα τους είδα στην απέναντι πλαγιά που συζητούσαν να πάρουν τη κατηφόρα για το ποτάμι αλά ευτυχώς δε το έκαναν. Η φωτογραφία είναι με το κινητό και με ένα μονόκυαλο. Και έτσι που βγήκε πάλι καλά.
Με την επιστροφή τους το ρίξαμε στο τσιμπόυσι. Ερε γλέντια, Σοκολάτες μπανάνες, ξηροί καρποί, παστέλια όλα τα καλά.
Λίγη ξεκούραση και επιστροφή. Ξαναπεράσαμε απο τα βραχώδη όρη τα οποία εξακολουθούσαν να είναι εντυπωσιακά και από την Ανατολική πλευρά και προχωρούσαμε προς τις κεραίεες.
Καθώς πλησιάζαμε στα αριστερά μας εμφανιζόταν οι Σάτρες και από κάτω το Ποταμοχώρι. Ακόμα μια φορά το τοπίο έδινε την αίσθηση ότι πετάς οπότε και η φώτο drone αναπόφευκτη.
Μια εύκολη διαδρομή που θέλει όμως τη προσοχή της μην έχουμε κανένα απρόοπτο και βρεθούμε από τα ψηλά στα χαμηλα.
Κλείνοντας ορίστε 2 φωτογραφίες από τη φύση της περιοχής. Ελαφρώς πειραγμένες βέβαια αλλά και χωρίς πείραγμα το ίδιο υπέροχες είναι :
Τέλος ένα μικρό video clip για να καταλάβεις τι πά να πεί "Βραχώδη Όρη" στα Highlands του Κομψάτου. Θα συμβούλευα να μη το χάσετε.
Μιά μικρή ανάρτηση αυτή τη φορά. Άλλωστε η διαδρομή (τουλάχιστον η δική μου) ήταν μικρή αλλά για μια ακόμα φορά καταπληκτική. Και πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά αφού η περιοχή πάνω από τον Εχίνο είναι ένας θυσαυρός που απ' ότι φαίνεται πολύ λίγοι έχουν τη τύχη να ανακαλύψουν.
Δεν είχαμε συγκεκριμένο στόχο αυτή τη φορά. Έιχαμε πεί να φτάσουμε οδικώς μέχρι το πάρκο κεραιών πάνω από το ποταμοχώρι και από κεί όπου μάς βγάλει ο δρόμος. Ετσι να για καμιά ωρίτσα, δύο το πολύ. Θερμοκρασία -10, και εκεί ψηλά είχε ελαφρύ αεράκι που έδινε την αισθηση οτι ήταν ακόμα πιο χαμηλή.
Παρκάραμε και ξεκινήσαμε με κατεύθυνση ανατολικά. Ξεραίλα εκεί πανω, ένα μικρό πλάτωμα και στη συνέχεια μπροστά μας τα "βραχώδη όρη". Ένας σχηματισμός από βράχους που αποτελύσε τη κορυφή του διάσελου που βρισκόμασταν και τουλάχιστον καμία 200αρια μέτρα κάτω ο Κομψάτος. Η διάσχιση αυτού του κοματιού δεν ήταν δύσκολη αλλά σίγουρα πάρα πολυ ενδιαφέρουσα και εντυπωσιακή. Η επιφάνεια που είχαμε στη διάθεσή μας για να πατάμε είχε πλάτος περίπου 2-3 μέτρα και μερικές φορές και λιγότερο. Το μήκος? καμια 200αρια μέτρα? Θα σε γελάσω.
Στα αριστερά μας και τέρμα κάτω ο οικισμός του Πολύσκιου που απο το σημείο που βρισκόμασταν οι φωτογραφίες ήταν σαν να τραβήχτηκαν απο drone. Ενώ μακρία πάνω στις απέναντι πλευρές άλλοι οικισμοί. Είχαμε αφήσει πίσω το Ποταμοχώρι και τις Σάτρες που πλέον δε φαινόταν.
Αρχίσαμε να τραβερσάρουμε το βουνό και ακολουθούσαμε ενα ελαφρά κατηφορικό μονοπάτι. Περπατήσαμε ακόμα κανένα χιλίομετρο και περάσαμε δίπλα από μια τσιμεντένια κοπάνα και μία πηγούλα. Είναι εκπληκτικό πώς μπόρεσαν να κουβαλήσουν εκέι πάνω τα υλικά για να κάνουν αυτή τη ποτίστρα για τα ζώα τους. Ήμασταν σίγουροι πώς κάπου εκέι κοντά θα περνούσε δασικός δρόμος. Εκτός από το μονοπάτι μας όμως, τίποτα.
Το εκπληκτικό είναι ότι από τη παγωνιά είχε κοκκαλώσει το νερό σε όλο το βάθος της ποτίστρας και το ακόμα εκπληκτικότερο είναι ότι στο πάγο είχαν φυλακιστεί φυσαλίδες που δε πρόλαβαν να ανέβουν στην επιφάνεια. Ένα απλό τρισδιάστατο υπερθέαμα.
Φτάσαμε σε ένα σημείο που απέναντί μας είχαμε ένα στένεμα του Κομψάτου που σε ένα μεανδρισμό σχημάτιζε μια "γλώσσα".
Εκεί εγώ διέκοψα τη πορεία μου γιατί οι τρείς τους είχαν αποφασίσει να με ξεκάνουν αφού ηθελαν να συνεχίσουν για ακόμα κανένα χιλίομετρο και να φτάσουν στην απέναντι πλαγιά. Τους περίμενα λοιπόν μέχρι να γυρίσουν. Το μονοπάτι ήταν αρκετά βατό και το διέσχησαν αρκετά γρήγορα. Πάνω στο βουνό και καθώς ήμασταν ημασταν στη πλαγιά η ακουστική ήταν εκπληκτική και παρ όλου που είχαν χαθεί από το οπτικό μου πεδίο τους άκουγα να μιλάνε πεντακάθαρα. Σχετικά γρήγορα τους είδα στην απέναντι πλαγιά που συζητούσαν να πάρουν τη κατηφόρα για το ποτάμι αλά ευτυχώς δε το έκαναν. Η φωτογραφία είναι με το κινητό και με ένα μονόκυαλο. Και έτσι που βγήκε πάλι καλά.
Με την επιστροφή τους το ρίξαμε στο τσιμπόυσι. Ερε γλέντια, Σοκολάτες μπανάνες, ξηροί καρποί, παστέλια όλα τα καλά.
Λίγη ξεκούραση και επιστροφή. Ξαναπεράσαμε απο τα βραχώδη όρη τα οποία εξακολουθούσαν να είναι εντυπωσιακά και από την Ανατολική πλευρά και προχωρούσαμε προς τις κεραίεες.
Μια εύκολη διαδρομή που θέλει όμως τη προσοχή της μην έχουμε κανένα απρόοπτο και βρεθούμε από τα ψηλά στα χαμηλα.
Κλείνοντας ορίστε 2 φωτογραφίες από τη φύση της περιοχής. Ελαφρώς πειραγμένες βέβαια αλλά και χωρίς πείραγμα το ίδιο υπέροχες είναι :
Τέλος ένα μικρό video clip για να καταλάβεις τι πά να πεί "Βραχώδη Όρη" στα Highlands του Κομψάτου. Θα συμβούλευα να μη το χάσετε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου